شانه می‌زد تا به گیسوی علی، بنت اسد           می‌شنید از هر سرِ مو: قـل هـو الله احد

شانه می‌زد حلقه حلقه، شانه می‌زد مو به مو           مو به مو، توحید حق و حلقه حلقه، سِرّ هو

مست شد از عطر جاری در هوای خانه‌اش           به چه عطری! خوش به حال شانه و دندانه‌اش

شانه بر زلـفـش بزن بنت اسد! اما ببین           بین گیسویش، هزاران دل نریزد بر زمین

مانده سر در آوریم از کار این گیسو، هنوز           از هزاران نکتۀ باریک تر از مو، هنوز

یا علی! دستان تو، کاری خدایی کرده است           عالمی را ﻟﻴﻠﺔ الزلفت، هوایی کرده است

پیچ و تاب راه عشق، از پیچ و تاب زلف توست           ﻟﻴﻠﺔ القدر، آن هزارش، با حسابِ زلف توست

آن صراطی را که گفت احمد، زِ مو نازکتر است           در معاد عاشقان، یک تار موی قنبر است

تیغِ کج، شد عاشقانت را صراطَ المستقیم           یک دعا داریم، آن هم: «یا علی ویا عظیم»

ساقیِ بزمِ «سَقاهُم رَبُّـهُم» هستی، عـلی‌           ازهمان روزیکه پیمان، پایِ خُم بستی، علی

من نه آن اللهی‌ام، مولا! نه این اللهی‌ام           جای من، امن است در ایمان، امین اللهی‌ام

عاقلان در مکه گرمِ علم و آگاهی شدند           عاشقان وجه رب، سوی نجف راهی شدند

می‌کشاند باز ما را عاشقی، سوی جنون           در هوایت، می‌شویم «السّابقونَ السّابقون»

می‌شویم السابقون، درعشقِ تو مولا!به صف           می‌شویم السابقون، از شوقِ ایوان نجف